OT0ÑU

1. 

   
   
   El cielu, con el orbayu,
   yera una ñube de plomu
   pintando de color gris
   l'amanecer del Otoñu.
   
   Facìa musties les miraes
   del candorosu palombu,
   qu'embuchàu nel palombar
   trocara'l vuelu en reposu.
   
   Ablayaba les tonaes,
   faltes de brìu y arroxu,
   qu'entonaben nes quintanes,
   acohibìos, los mozos.
   
   La vara la yerba seca,
   afincada xunto al horru,
   yera un montòn de quexumbre,
   esfumaos los sos contornos
   ente los velos de ñiebla
   que la cobrìn con so embozu.
   
   Les llàgrimes que corrìn
   d'aquel cielu gris de plomu,
   al cayer temblonamente,
   como'l rodar d'un sollozu,
   facìn rosarios de cuentes,
   en un rezar fervorosu.
   
   ¡Què tristeza guarda en si
   un amanecer d'Otoñu¡
   
   Sin embargo, ye tristeza
   que se desdobla nel gociu
   del desfrutar de sentires
   d'unos mundos misteriosos.
   
   Ye como esi frutu verde
   qu'al mordelu ye acidosu
   pero que dexa un regustu
   que pide golver por otru.
   
   Quiciàs porque la tristeza
   siendo dolor, sobre tou,
   seya dolor ñecesariu
   pa non vivir d'enquivocos.
   Que la verdà, de por sì,
   tien màs tristeces que gocios;
   y engañase nun placer,
   que suele durar mui poco
   ye vivir ena mentira
   de gocios màs que dudosos.
   
   Por ello l'Otoñu tien
   en so existir quexumbroso
   un acentu de verdà,
   un sufrimientu añimosu,
   que siendo padecimientu
   lleva algo en sì de dichosu.
   
   Non sè; non soi a explicame;
   ye perdemàs embrollosu
   aclarar debìamente
   los sentires del Otoñu.
   
   B.G.R. (Màs Espines que Roses)