"Ansiedá"

( Joan Pirandell)
Tiemblaron tos manes blanques,
tembló to risa y to aliendu.
Tiemblaron les tos palabres,
y tiembló tou to cuerpu.
Dispués los güeyos baxaste
y mermuraste mui quedo:
-Quiérote, quiérote muncho;
quiérote, más tengu mieu.
Sentí to cara en mio cara,
tu pechu contra mio pechu,
miré to boca entreabierta
y ciarrela con un besu.
-Quièrote, quiérote muncho;
quiérote, màs tengu mieu.
-¿Qué temes?
-Temo al to olvidu.
-Non llores; toma otru besu.
B.G.R. (Más Espines que Roses)

6 comentarios:

J.Jurado dijo...

como siempre ,espectacular,yo ya no temo al olvido,pues de mi se olvidaron y como tu padre dijo:te quiero mas tengo miedo,bonitas letras,besos

Gatadeangora dijo...

Cada poema es mas bonito si cabe que el anterior.
Pasate por mi blog que tengo un premio para ti.
Besitos

Carla. dijo...

Que increíble la lectura psicológica que tenía tu papá de las mujeres. Siempre estamos temerosas en cuestiones de amor.
Bellísimo.
Besos!

marisa dijo...

yo si que temo al olvido..genial que cuando digas eso te correspondan con un beso.. me ha encantado!

Campanita de BarZaires dijo...

Cani, gracias por tu preocupación he estado tres dias fuera, y a veces tardo en poner cositas nuevas porque me gusta escogerlas y por falta de tiempito, pero ha sido un regalo encontrar tus palabras y tu cariño, estoy bien, no sé donde puedes haber visto el comentario de que no andaba bien, si que hay veces que uno está más brillante que otras, pero afortunandamente estoy bien, pero tu gesto ha sido precioso, me siento muy afortunada por el regalo de tu amistad.
Un besito muy grande.

Esteve Gallardo dijo...

donde reside el amor, donde se cobija la pasion......donde estas tu, mi amor......
besos